To tak boli, gdy uświadamiasz sobie, że tak naprawdę nie masz nawet z kim wyjść na spacer.

Znacie to uczucie, gdy nie macie do kogo zadzwonić, gdy jest wam źle? Gdy chcecie się komuś wypłakać, a nie macie komu? Znacie to? Okropne uczucie, prawda? Niby masz ich tylu, a gdy przychodzi co do czego nie masz nikogo.
Jest Patryk - ale 300km ode mnie. Niby piszemy, ale jak wychodzi gdzieś z przyjaciółmi zostaję sama z Tomkiem. I siedzę całymi dniami w domu, przed laptopem, dopóki komuś się o mnie nie przypomni...
Świat jest taki piękny, dlaczego ludzie tak go niszczą? Dlaczego tak nie szanują drugiego człowieka? Dlaczego są takimi egoistami? Owszem, nie wszyscy, ale duża większość z nich.
I chce mi się płakać. Czuję taki ogromny ból. Totalną pustkę w sercu.
Właśnie stało się coś pięknego. Napisałam SMSa do osoby, która powiedziała, że gdyby coś się działo, mam pisać/dzwonić i zawsze znajdzie czas. Oddzwonił po 5 sekundach, jak napisałam. Powiedział, że za 40min będzie w domu (bo wraca z Wrocławia) i od razu możemy się zobaczyć, jejku. Kochany... Może jednak mam tutaj kogoś, komu na mnie zależy?
Piszę tego posta już z godzinę i nie mogę wymyślić nic co byłoby warte uwagi, czegoś sensownego. Zaśmiecam tylko bloga i wasze umysły (jeśli to czytacie).

Z jedzeniem ujdzie, aczkolwiek znów wymiotuje. Znów mam bulimiczne zapędy.
Pozdrawiam, Yuki z pustką w głowie.